Begin van de reis

Blog

Op 15 maart was het dan eindelijk zo ver, de reis kon beginnen. We werden op Schiphol uitgezwaaid door een flinke afscheidscommissie (inclusief hond), wat erg leuk was. Toen we in het vliegtuig aankwamen werd ons verteld dat we lekker in het midden plaats mochten nemen tussen 2 andere mensen in, ondanks dat we 2 stoeltjes naast elkaar aan het raam hadden geboekt… Hier waren we natuurlijk niet heel blij mee, maar de beenruimte was daarentegen erg goed.

Tijdens de vlucht films gekeken, spelletjes gedaan en een Noor naast ons Watskeburt van “De Jeugd van Tegenwoordig” horen zingen, maar zeker niet geslapen. Na een overstap op Guangzhou en 16 uur zonder slaap waren we eindelijk aangekomen op Hanoi. De tassen waren er snel en dus konden wij ook snel Vietnamese Dong pinnen en op zoek naar de bus die ons naar het hotel zou brengen. Ja inderdaad, we zijn te gierig om een taxi te nemen. Uiteindelijk bleek dit best leuk te zijn.

Tess was natuurlijk al een keer naar Thailand geweest, dus die herkende het wel een beetje… Wat mijn cultuurshock alleen maar erger maakte. Wat doen die mensen? Hebben ze geen verkeersregels? Waarom rijdt hij tegen het verkeer in? Enige vragen die mij te binnen schoten toen we in de bus onderweg waren. Het in en uitstap systeem was wel erg efficiënt: de buschauffeur bleef gewoon 5 km/h rijden, deed de deuren open en als je er in of uit wilde mocht dat, maar stoppen was er niet bij. Toen was er ook nog het feit dat ik 500.000 Dong had gepind en er precies één briefje uit de automaat kwam rollen. In Nederland zouden we gelijk zeggen: domme toerist, zucht.. Hier werd even naar buiten gerend bij een bepaalde stop om wisselgeld te halen voor mij, wat een aardige jongen. Dit werd ons uitgelegd door een jongen die Nguyēn Thành Phu’o’ng heet en aardig Engels sprak. Voor ons leek het alsof hij er met ons geld vandoor ging, maar hij kwam keurig terug. Onze eerste positieve ervaring met Vietnam.

Na de busrit nog als ultieme toeristen 10 minuten met onze tassen door Hanoi gesleurd naar het hotel. De kamer was opzich prima, totdat we even op bed (lees: een houten tafel met een laken erover heen) gingen relaxen. Inderdaad, hij was keihard. Toen Hanoi nog maar even verkennen door richting het Hoan Kiem meer te gaan. Het is erg vlakbij en omgeven door een leuk parkje en een aantal leuke restaurantjes. Hier hebben we de rest van de middag doorgebracht. Kapot als we waren, gingen we vroeg eten en daarna meteen naar het hotel, te douchen en daarna te slapen. Ware het niet dat de douche geen warm water gaf, iets waar je niet op zit te wachten als je al zo’n 30 uur niet hebt geslapen. Overgeplaatst naar een andere kamer, waar het warme water het ook niet deed aanvankelijk… Aangezien het hotel gigantisch gehorig is, kunnen wij precies horen wanneer onze bovenburen lekker aan het toiletteren zijn, wat natuurlijk heel fijn is……

Na zo’n 14 uur slaap heerlijk wakker geworden rond een uur of 9. Deze dag hebben we gekeken bij het Ho Chi Minh Mausoleum. Een plek waar een man die veel heeft betekend voor Vietnam opgebaard ligt. Na in een gigantische rij te hebben gestaan, die opgesplitst werd in 3 rijen, werd bewaakt door veel soldaten en waar in opperste stilte iedereen langzaam vooruit liep, mochten we eindelijk naar binnen. Rustig stilstaan en kijken was er niet bij. In 2 rijen werden we vrij snel weer naar buiten gewerkt. Toch was het vrij indrukwekkend om iemand die zoveel voor Vietnam heeft betekend zo te zien liggen. Om het mausoleum was ook genoeg te zien, waaronder het paleis waar hij toen woonde en een museum over zijn bestaan. Van Tom werden ondertussen heel stiekem (dus niet) foto’s gemaakt door giechelende Vietnamese meisjes. Waar wij best om konden lachen. Na een Vietnamees diner op tijd naar bed voor de volgende dag.

18-03 zijn wij naar Halong Bay gegaan, één van de populairste bestemmingen voor toeristen in Vietnam. Deze trip hadden wij via het hotel geregeld. We werden ’s ochtends om 8 uur opgehaald met een busje, waarna we nog een uur lang andere mensen hebben opgehaald in Hanoi voordat de reis van al 3,5 uur kon beginnen. Het is maar 150 km van Hanoi verwijderd, maar aangezien iedereen in Vietnam z’n verstand thuis laat als hij of zij op weg gaat, gaat het allemaal niet zo snel. Gelukkig hadden we wel een overmatig enthousiaste tour guide. Door haar gezichtsuitdrukking noemden we haar Calimero. Toen we dichterbij Halong Bay kwamen werd het meer en meer duidelijk, de mist zou niet wegtrekken en meer dan 50 meter zicht hadden we niet. Ondanks dat zijn we toch de boot opgegaan, waar we 10 vietnamese gerechtjes voorgeschoteld kregen. In de steenkolen woorden van Rob Geus: The cold food was too hot, and the hot food was too cold. En toen was er ook nog het feit dat Tess en een aantal anderen, haren vonden in het eten. Te smerig voor woorden natuurlijk, dus dat was snel over. Toen zijn Tess en ik met z’n 2en de kajak in gegaan om tussen alle mooie eilanden een stukje te kajakken. Dit was wel leuk, waarna we ook nog een aantal grotten in gingen. Zo was er dus toch nog wat positiefs aan de middag. Na deze lange dag nog even wat gegeten in Hanoi (+ Starbucks) en snel naar bed.

Het weer was helaas niet beter geworden, het regende zelfs de hele laatste dag in Hanoi. Dit resulteerde in een middag ijskoffie drinken op een terras aan het Hoan Kiem meer, een paar kleine boodschappen doen en op tijd richting het station van Hanoi voor de eerste slaaptrein richting Hué. Eenmaal in de trein was ik aangenaam verrast, Tess vond het iets minder indrukwekkend en leuk. Uiteindelijk was zij degene die van de 13,5 uur in de trein zo’n 10 uur heeft geslapen…. In Hué was het toch ietsje warmer dan we dachten, dus een dikke joggingbroek in zo’n 28 graden was niet mijn slimste idee. Na weer een aardige wandeling kwamen we aan bij het hotel, die ook hadden opgemerkt dat wij een beetje moe waren (we zagen er niet uit) en ons meteen drankjes en fruit kwamen brengen. Veel tijd voor de drankjes hadden we niet want er moest uiteraard Formule 1 gekeken worden. De kamer is top, een lekker bed en een prima ruimte. ’s middags hebben we nog een rondje gelopen door Hué en lekker wat gegeten.

Na een goede nachtrust en een erg fijn en uitgebreid ontbijt met verse sinaasappelsap, gebakken eitjes en fruit, zijn we naar de verboden stad van Hué gegaan. Dit grote complex was natuurlijk in bezit van de keizers in Vietnam. Het is als het ware een stad binnen een stad. De keizer had werkelijk alles tot zijn beschikking zonder buiten de verdedigingsmuren te hoeven gaan. In de Franse en Vietnamoorlog is de verboden stad veel aangevallen dus overal zijn kogelgaten te zien.

Na al het lopen daar moest er natuurlijk toch weer even een smoothie en ijskoffie gehaald worden bij één van de leuke en goedkope barretjes. Hué is een stuk aangenamer dan Hanoi doordat het een stuk rustiger is, mooier en moderner.

Die avond moesten we alweer verder. Een trein met prima stoelen bracht ons in 2,5 uur naar Danang, waar een chauffeur van het hotel op ons stond te wachten om ons naar Hoi An te brengen. Het zou ongeveer 45 kilometer zijn en zo'n uur duren. 35 minuten later stonden we in onze kamer. You do the math... We verblijven 2 nachten in Luna Villa homestay. Deze homestay bestaat uit 3 gebouwtjes met prima kamers én.... een zwembad! We typen dit verslag dan ook van ons bedje aan het zwembad met een telefoon in de ene hand en in de andere hand een verse fruitcocktail. Net een gratis maaltijd gehad van de eigenaren met spring rolls en een noodle variant, heerlijk.

Helaas gaat het niet allemaal perfect. Tess werd even stevig op der kont geslagen door de eigenaresse van de homestay en van schrik viel een stukje van m'n voortand eruit... Helaas dit stukje niet kunnen vinden en om nou naar de dichtstbijzijnde "tandarts" te rennen hier leek ons ook niet het beste idee. Waarschijnlijk ga ik in Singapore naar de tandarts over een weekje ongeveer.

We proberen elke week een verslagje te uploaden.

Groetjes Tess en Tom