China

Hallo!

Hier weer even een update uit China.

Na de eerste nacht in Shanghai hadden we besloten om gewoon maar eens verder rond te kijken in deze stad. In de metro was het elke keer superdruk en zitten was er niet bij, maar op straat viel het allemaal wel mee. We kennen natuurlijk allemaal de horrorverhalen over smog in Shanghai. Gelukkig was er bij ons geen smog te zien. Er werd vooral gewinkeld in winkelcentra, winkels op straat zie je zelden. Wat we wel al snel hadden gemerkt was het feit dat Chinezen zich niet schamen als ze even flink lopen te rochelen en het daarna rustig op straat spugen. Dit gebeurt heel veel en dat wordt al snel irritant.

Er gebeurde nog iets geinigs op de weg naar het hotel. We stonden te wachten op de metro en zagen dat die aardig vol zat, dus dachten we eerst; we nemen de volgende wel. Toen we er uiteindelijk nog wel bij konden besloot ik (Tom) er toch nog in te gaan en ik zei kom we gaan! Ik stond in de metro en keek naar Tess, die op haar plaats stond te knie heffen. Ik dacht wat doe je nou?! Toen de deuren begonnen te piepen dacht ik Tess durft niet dus ik spring er wel uit. Op datzelfde moment had Tess ineens haar moed terug gevonden en sprong zij de metro in. Toen ik mij omdraaide waren de deuren dicht en zag ik Tess daar staan. Toen we weer herenigd waren hebben we hier natuurlijk wel even om gelachen.

Als verjaardagscadeautje wilde Tess mij meenemen naar de Oriental Pearl Tower. Hierin zouden we allemaal leuke dingen kunnen doen, zoals een south-pole experience, volgens een bepaalde website. Dus pakten wij de metro en haalde we even een ontbijtje voordat wij de toren in gingen. Hoewel we niet zo populair zijn als bij de Borobudur, vinden de Chinezen ons ook wel vrij interessant. Terwijl wij ons ontbijtje naar binnen zaten te schransen werden we vaak aangekeken en sommigen maakten “stiekem’’ (geluid stond vaak nog aan bij de meeste haha) een foto.

Tess leidde ons naar de toren (niet te missen) en kocht tickets. Boven eerst even van het uitzicht genoten en daarna op zoek naar de "Fantasy World". Na overal zoeken en vragen gaven we de hoop op en bleek zo'n hele Fantasy World niet te bestaan. Dit was meer zielig voor Tess dan voor mij, want zij had er behoorlijk de pest in. Achja, nu stonden we weer gelijk met gefaalde verjaardagscadeautjes. Grapje, het was nog steeds leuk.

Op onze laatste dag in Shanghai leek het ons wel leuk om ons een keer te laten masseren. Een goede spa opgezocht en hup weer de metro in. We gingen voor de olie massage en daarbij nog hoofd en schouder. Een beetje ongemakkelijk lagen we daar dan in ons papieren ondergoed, naast elkaar te wachten. Ik verwachte een lekkere en relaxte massage, totdat die Chinees me toch een partij bij m'n schouders pakte. Sommige delen waren best lekker, maar af en toe moest ik wel sterk denken aan de martelafdeling.

Met een lichaam vol pijn liepen we weer de straat op. Toen ging Tom iets doen wat dringend nodig was. Naar de kapper in China. Ik wilde niet meer naast hem te lopen met dat matje in zijn nek dus hij moest wel. Toen we daar binnenkwamen mocht hij uiteraard eerst even gewassen worden net als in Nederland, wisten wij veel dat daar ook een hoofdmassage bij hoorde. Met een nog na bonkend hoofd van de vorige hoofdmassage, had hij daar natuurlijk echt geen zin in, maar ja probeer dat maar eens duidelijk te maken aan een Chinees. De kapper knipte vervolgens 1 millimeter hier en 2 millimeter daar eraf, waarop Tom z'n haar pakte en even aangaf dat er wel iets meer af mocht. Met coupe de Duitse mat kwam hij binnen en met coupe de kokosnoot kwam hij weer buiten. Grapje, ze hadden het best prima gedaan.

De volgende ochtend weer heerlijk vroeg op om naar het vliegveld te gaan. Na een Starbucks ontbijtje vertrokken we voor tijd en kwamen we een half uur eerder aan in Beijing dan gepland. 2 uur later waren we bij het hotel. In dit hotel was het inchecken nog erger dan de vorige en snapte ze de woorden "check in" niet eens... Dus werd Google Translate erbij gehaald. Deze geweldige uitvinding heeft ons hier in Azie al een aantal keer gered. 23 uur later konden we naar de kamer. De kamer was prima, met een gigantische tv die automatisch aan ging toen wij het pasje erin deden. We hebben ons even een half uur verbaasd over Chinese tv. In Nederland hebben we natuurlijk ook de meest nutteloze series, maar dit was toch wel vrij apart. Wat je eigenlijk zag was Pieter van de Hoogeband tegen Gerard Joling in een zwembad, waarbij de handen van Pieter aan elkaar vast waren gemaakt met ducktape... Redelijk gebrainwashed door dit aparte programma besloten we de bus te nemen richting het centrum van Beijing, iets wat we nooit meer zouden doen. In de metro is het druk, maar op de weg is het nog veel erger. Een ritje van 5 km duurde zo'n 5 kwartier, dus we hadden net zo goed kunnen lopen. Uiteraard eindigden we weer in een restaurantje in een winkelcentrum, maar wel een Chinees restaurantje. We hadden een set menu besteld, het eten bleef maar komen. Hierna richting het hotel.

Na een prima nachtje weer even overgeplaatst naar een andere kamer omdat het doucheputje niet doorliep en de kitranden niet zo goed waren, waardoor het tapijt in de halve kamer nat was. Zucht. Eenmaal klaar om weer de ultieme toeristen uit te hangen zien we dat het hard regent. Fijn. Dat wordt dus weer een dag hangen rond eettentjes en winkels. Dit hadden we niet erg gevonden als het een beetje te betalen was, maar alle grote merken zijn in China gewoon een stuk duurder dan bij ons. 'S avonds was het eindelijk weer eens tijd voor een beetje Formule 1. Kijken wat Max kan in z'n nieuwe auto. We hadden een Irish sports pub opgezocht en na vragen of ze ook F1 aan gingen zetten, gingen we zitten voor 1 van de grote schermen. Op de beamer stond rugby aan, op een ander scherm voetbal en op ons scherm F1. Er waren nog 6 andere schermen met allerlei sporten erop, heel gezellig. Na een spannende kwalificatie was Max 4e, top!

Ons hotel zat vlakbij het Olympisch Park, waar de zomerspelen van 2008 waren gehouden, dus daarom zijn we daar de volgende ochtend heen gegaan. Je kon kaartjes kopen om naar binnen te mogen bij het zwemstadion en het atletiekstadion, waar ook de openingsceremonie werd gehouden. Het zijn natuurlijk hele mooie gebouwen. Gelukkig worden ze ook nog gebruikt. In het zwemstadion is het officiële bad te zien en daarnaast het schoonspring bad. Aan de andere kant had je een behoorlijk groot indoor waterpark. Het officiële zwembad wordt vaak omgebouwd tot evenementenhal. Door naar het atletiekstadion. Dit was wel even groter. Erg grappig om te bedenken dat daar al die topsporters hebben gelopen.

Die middag zijn we naar de Verboden Stad gegaan. Op het plein ervoor was het aardig druk, maar binnen merkte je daar niet zoveel van. De Verboden Stad vonden we heel erg mooi. De bouw was mooi, het werd natuurlijk goed onderhouden en het was groot, heel groot. Dit hadden we ons ook een beetje voorgesteld bij het oude China. We hoopten voor de keizer van vroeger dat hij gedragen werd, want al die trappen word je wel gek van. Of wie weet had hij had gewoon een gigantische conditie….

's Avonds was het dan weer zover; Formule 1. In dezelfde pub gingen we kijken, met dit keer F1 op de grote beamer, met geluid. In de 2e bocht zagen we Hamilton en Rosberg er samen afgaan, wat natuurlijk gunstig was voor Max. Tom baalde wel dat Hamilton eruit lag en vervloekte Rosberg een aantal keer. Maar wat deed Max nou!? Hij won gewoon. Wat een held! Met een smile van hier tot Tokyo gingen we terug naar het hotel.

De laatste dag in Beijing wilden we naar de Chinese Muur. Dit betekende bus, metro en trein. Opstaan (lees make-up) ging ietsje langzamer dan verwacht, dus moesten we echt opschieten uit de metro. We hadden de trein net gehaald al mochten we wel 5 kwartier staan. We gingen naar de muur bij Badaling. We zijn hier bij de muur naar boven gelopen in plaats van met de gondel omhoog. Het is nog best een pittige klim. Sommige stukken zijn heel erg stijl en we hadden dan ook veel respect voor de oudere mensen die daar naar boven gingen. We hadden het lekker warm, maar wat was het mooi. De foto's die je ziet van de muur zijn mooi, maar in het echt is het nog veel mooier. Na zo'n 6 kilometer op de muur te hebben gelopen, gingen we maar weer richting de uitgang, met de rodelbaan. Beneden aangekomen mochten we ons certificaat ophalen dat we de Chinese muur hadden beklommen. Erg grappig om mee naar huis te nemen.

Bij het station aangekomen op de terugweg, was het zo druk dat we de eerstvolgende trein niet in mochten en dus eentje moesten wachten. We hadden in de afgelopen dagen ook al gemerkt dat Chinezen het niet erg vinden om lekker tegen elkaar aan te staan. Het liefst staan ze eigenlijk nog in je. Waar wij Nederlanders elkaar alleen maar een blik hoeven te geven, hebben ze hier geen idee wat je nou bedoeld. In de trein terug weer heerlijk staan, maar het was het waard.

De volgende dag ging de wekker om 5 uur. We moesten de trein in naar Pingyao om 0745. We waren prima op tijd opgestaan en gingen op tijd weg. De achterlijke Chinees achter de balie moest eerst 4 mensen bellen voordat we weg konden, waardoor het ineens een half uur later was voordat we de bus konden nemen naar het metrostation. Metro ging goed, maar we moesten onze reserveringsnummer nog inwisselen voor echte tickets bij een van de balies op Beijing West station. Het stond lekker aangegeven en toen we uiteindelijk de balie hadden gevonden stond er nog een aardige rij. Nadat we de tickets gelukkig hadden even snel Starbucks ontbijtje halen voor in de trein. Bij de trein aangekomen hadden we nog 5 minuten tot vertrek, pfoe. Dus we laten de tickets zien en een mevrouw van de spoorwegen zegt ja hoor deze coupé. Dus Tom stuurt net een man van z'n plek af, als we erop worden gewezen dat we in de verkeerde coupé zitten; we stonden in coupé 1, maar we moesten naar 15. We hadden nog 2 minuten tot vertrek en coupé 15 was natuurlijk helemaal achteraan, in een ander treinstel... Dus binnendoor konden we niet. Als 2 debielen renden we naar het volgende treinstel, coupé 11. Fieuw binnen. Niet lang daarna gingen de deuren ook dicht. Ook hier weer 2 mensen van onze plaatsen gestuurd en uiteindelijk konden we lekker zitten en genieten van ons ontbijtje. Stress.nl

De hogesnelheidstrein reed de hele tijd zo'n 250 km/h dus dat ging goed. Beenruimte zat en we keken een filmpje. 3,5 uur later kwamen we aan op Pingyao Gucheng. Dit was een ander station dan dat Tom gepland had, het lag zo'n 5 kilometer buiten het centrum. Ondanks een achterlijke taxichauffeur met z'n geschreeuw en dankzij hele aardige mensen die een beetje Engels spraken zijn we met de bus gegaan en dat voor 30 cent.

Tijdens onze reis zijn we al heel vaak geholpen door aardige mensen die ons de weg wezen of ons hielpen met vertalen, echt heel leuk. Natuurlijk zouden wij dit in Nederland ook doen, maar ze hoeven het niet te doen.

Terug naar de reis; aangekomen bij de bushalte van Pingyao "ancient city", liepen we richting de homestay. Ja inderdaad, geen luxe hotel, maar een keer cultureel Chinees slapen. Gelukkig was het maar 1 nacht, want toen Tess even op het bed ging zitten hoorde je het hout kraken onder het dunne lapje stof. Ik weet dat we eerder hebben geklaagd over harde bedden, maar dit was toch echt het toppunt. Maar dat hoort natuurlijk bij de hele ervaring… We zaten dus al in het centrum van Pingyao en de vrouw van de homestay had ons met google translate uitgelegd dat we kaartjes konden kopen voor alle attracties in Pingyao voor 130 yuan per persoon. We hebben kaartjes gekocht en zijn allemaal tempeltjes, oude overheidsgebouwen en andere gebouwen in gegaan. Het is een superleuk stadje en precies wat je vaak in films ziet. De traditionele Chinese bouw is erg mooi.

Die middag hebben we het voor het eerst in onze hele reis "streetfood" gegeten. In Hanoi werd dit al erg aangeraden, maar toen vonden we de Vietnamese McDonalds al eng genoeg. Het betrof een soort satéstokje met kruiden, lekker! Vol zelfvertrouwen gingen we ook avondeten bij een Chinees restaurant, niet dat je andere keus hebt, maar toch. Tom zag vlees op de kaart en bestelde dat, met de gedachte aan warme vleeslapjes. Ik bestelde een bord rijst met ei. Tom's gezicht veranderde van blijheid naar kokhalsneigingen toen bleek dat het vlees koud was... Bleeeeeh. Na deze enerverende maaltijd nog even verder rondgelopen en daarna richting onze houten eettafel om op te slapen.

Die volgende ochtend uiteraard pijn op plekken waar we niet van wisten dat die bestonden. Dat mocht de pret niet drukken, dus we gingen weer verder rondlopen in Pingyao. Als je ooit nog een keer naar China gaat zou ik dit stadje zeker niet overslaan. We hadden op de heenweg al gezien dat er bij dat treinstation niks te eten of drinken viel, daarom hadden we zelf maar inkopen gedaan; 8 soort van wafels bij een kraampje, een fles water, chips en een halve meloen. Lekker onhandig om mee te nemen allemaal met al onze bagage, maar we zouden toch maar alleen even de bus in- en uitstappen... dus niet. Een officiële bushalte was er niet, maar we gingen gewoon langs de weg staan, wachten op een bus. Nog even navraag bij iemand en die zei dat we aan de overkant moesten gaan staan, waarna de mensen daar zeiden dat we terug over moesten steken en dan 200 meter naar rechts moesten lopen en dan bus 108 moesten pakken. Dus wij zien bus 108 staan, Tom deed navraag bij de buschauffeur, maar die had er blijkbaar geen zin in en gebaarde dat hij niet ging rijden. Dan maar bij die bushalte wachten en voor de zekerheid nog een keer vragen aan een meisje. Die zei eerst jaa hier wachten op bus 108, waarna ze 2 minuten later zei dat we samen met haar bus 103 moesten hebben. Dus wij stappen de bus in en 2 minuten later zegt ze dat we er uit moeten, wij dachten om over te stappen, maar volgens haar hadden we het station bereikt. Het verkeerde station dus. Daar toch even de kaartjes opgehaald, waarop stond dat onze trein om 16:11 zou vertrekken in plaats van 16.58. Het was inmiddels 15:00 dus we begonnen em wel een beetje te knijpen. Om 15:10 dan toch weer in bus 108, waarvan de chauffeur duidelijk geen haast had. Hij besloot ook nog maar even te gaan tanken. We kwamen om 15:55 bij het station aan, om er vervolgens achter te komen dat onze trein toch pas om 16.58 ging.

Onze eerste dag in Xian zouden we naar het Terracotta leger gaan. Na 1,5 uur in de bus kwamen we daar aan. Toen we onderweg waren om tickets te kopen kwamen we erachter dat we net niet genoeg yuan hadden om de tickets te betalen. Tja geen probleem dachten wij, we zoeken gewoon een pinautomaat. Nou daar kwamen toch even op terug toen we in de 6e ATM stonden en onze kaart weer niet geaccepteerd werd. Na een uur zoeken naar een ATM die niet alleen maar Union Pay accepteerden gaven we de hoop op en zijn we terug gegaan naar het hotel. De volgende dag een nieuwe poging gedaan. s’Ochtends gepind (succesvol), en daarna weer met de bus richting het Terracotta leger. Gelukkig was het de moeite waard. In twee hele grote gebouwen stonden in het midden allemaal opgravingen van jaren terug. Uit die opgravingen zijn allemaal stenen soldaten en paarden gevonden wat vroeger een heel leger voorstelde. Wat leuk is is dat het leger nog lang niet compleet is en dat er vandaag de dag nog steeds opgravingen gedaan worden.

s’Avonds gingen we voor de allerlaatste keer slapen in een nachttrein. Behalve dat de trein enorm schudde en s’nachts dertig keer stopte hebben we wel een paar uurtjes kunnen slapen. Rond 1200 de volgende dag kwamen we aan in Chengdu. Een super druk station. Het was prima weer en waren zo in het hotel. We besloten eindelijk de was een keer weg te brengen en dat was ook hoog nodig. Helaas wassen ze in China geen ondergoed, dus dat moesten we zelf doen. Nog even rondgelopen in Chengdu en gegeten bij Peter's Tex-Mex restaurant. Hier serveerden ze lekker dikke hamburgers met friet, nacho's en burrito's.

De volgende dag naar het Panda Center. De Panda's zouden het meest actief zijn tussen 8 en 10 's ochtends, dus wij besloten vroeg heen te gaan. Het regende keihard en voordat we bij het park waren, waren we al zeiknat. Snel een paraplu gekocht en richting 1 van de binnenverblijven. Die was dicht.. Na een redelijk rondje lopen in het park bleek dat ongeveer elke binnenplek dicht was; het panda ziekenhuis, babyverblijf, noem maar op. We zijn naar de buitenverblijven gegaan en daar waren wel panda's te zien. Wat een grappige dieren! Inderdaad lagen ze om half 11 bijna allemaal rustig te slapen. Daarom hadden we het al vrij snel gezien. De middag binnen doorgebracht en even een filmpje gekeken.

Voor diegenen die het nog niet wisten, hadden wij het plan een kleinbeetje omgegooid. Door een trein die niet meer reed van Chengdu naar Guiyang, hebben we besloten Guiyang over te slaan en rechtstreeks naar Guilin te vliegen. Dat deden we de dag erop. Het was niet veel langer dan een uurtje. Vanaf de luchthaven pakten we de bus naar Yangshuo. Dit dorpje ligt tussen de bergen en het scheen daar heel mooi te zijn. We hadden gehoopt op beter weer, maar het regende alleen maar harder... Toen we met de bus aankwamen in Yangshuo, zijn we eerst wat gaan eten aangezien ons hotel een stukje buiten het dorp lag. Daarna met een driewieler naar het hotel gebracht. Altijd leuk als je een prijs afspreekt met zo'n kerel en hij dan daarna vraagt om meer. Na een dikke 2 maanden niet genaaid te zijn, ging dat ons nu ook niet gebeuren en uiteindelijk gaf hij wisselgeld.

Het hotel bleek meer een soort homestay te zijn, het zwembad met ligbedden een soort vijver met 2 bedjes ernaast en het lag in een vrij aparte buurt. De mensen waren wel heel aardig en we kregen gratis een grotere kamer. Alles was wel nogal laag, dus Tom heeft weer 10x z'n hoofd gestoten ongeveer. Toen het de dag erna nog steeds rotweer was, hadden we eigenlijk totaal geen zin om naar buiten te gaan, maar je wil toch wat zien. Het was even droog en we pakten de fietsen naar het centrum. Yangshuo is een erg gezellig dorpje waar heel veel toeristen komen. Vandaar ook dat 1 straat helemaal vol zit met Duitse restaurants waar je bockwurst, sauerkraut en schnitzel op de menukaart vindt. Uiteraard hebben we hier niet gegeten (wel). We hadden inmiddels begrepen dat het de komende dagen dat weer zou blijven, hoewel we gehoopt hadden op een lekker zonnetje. Daarom besloten we om onze trein naar Shenzhen (voor Hong Kong) een dag naar voren te verplaatsen en dus na 2 nachten in Yangshuo al te vertrekken. Gelijk hadden we een trein geboekt van Yangshuo station naar Guilin Bei, waar onze trein zou vertrekken. Terug bij de homestay kwamen we erachter dat de trein naar Shenzhen al vol was... Omdat we die ene trein wel al geboekt hadden besloten we om de volgende dag sowieso naar Guilin te gaan en daar dan een nachtje te slapen zodat we niet die dag niet vroeg op hoefden om de trein te halen.

De aardige mensen van de homestay hadden de avond ervoor al een taxi geregeld voor 7 uur 's ochtends naar het busstation. Je raad het al; om 7 uur was er niemand. 10 minuten later ook niet en 20 minuten later ook niet. Ondertussen waren wij al flink aan het zoeken naar mensen van de homestay, die de taxichauffeur al meerdere keren hadden gebeld. Uiteindelijk kwam hij om 07:27 terwijl onze bus om 0730 zou vertrekken vanaf Yangshuo. De man reed als een bezetene naar het busstation, waar hij de weg blokkeerde voor de bus die wij moesten hebben. De buschauffeur vond het allemaal prima en moest lachen, dus zo haalden we toch de bus nog. Taxiritje hoefden we niet te betalen omdat hij te laat was, dus dat was wel aardig. De buschauffeur reed nog harder dan de taxichauffeur, wat niet zo prettig was. In Vietnam en Indonesië rijden ze ook als een stelletje mafketels, maar in China is het nog erger. In China hebben we het ook al meerdere keren compleet fout zien gaan. Na 3x gedacht te hebben "het was leuk, maar dit was het dan" waren we aangekomen op het station. Nog even het reserveringsnummer omwisselen voor echte kaartjes. Er waren mensen bezig met kaartjes kopen voor 2 dagen later en als het niet helemaal lukt komt half China 65+ erbij staan om vervolgens lekker tegen elkaar te gaan schreeuwen. Nadat dat opgelost was vonden 3 mensen het wel een goed idee om even voor te dringen, nog zo'n onaangename gewoonte van Chinezen. Dit gebeurt niet alleen bij balies maar ook bij wc's, echt alles. Vandaag had Tom daar geen zin in, dus die werden allemaal even verzocht om achter in de rij te gaan staan, wat ze dan ook wel deden gelukkig. Toen we eindelijk aan de beurt waren hadden we nog maar 10 minuten tot de trein vertrok. Het treinritje duurde 20 minuten, dus om 09:30 waren we al op Guilin Bei.

Eigenlijk hadden we totaal geen zin om die dag een beetje rond te hangen en die dag erna weer te reizen. Daarom besloten we om toch te proberen naar Hong Kong te komen. Voor de trein naar Shenzhen waren echt geen plekken meer, dus zochten we naar een andere oplossing. We hadden er één gevonden; eerst van Guilin naar Guangzhou, overstappen op een trein naar Shenzhen en dan dus metro naar het hotel in Hong Kong. We hadden een beetje berekend hoeveel we nog uit gingen geven en hadden daarom niet meer gepind, helaas moesten we de nieuwe tickets in cash betalen. We kwamen 8 yuan te kort.. Dan maar op zoek naar een ATM. Weer hetzelfde verhaal als in Xi'an, maar na 4,5 kilometer lopen was was het eindelijk kassa. Blij dat we het toch hadden geregeld gingen we de trein in waar we 2 magnetronmaaltijden nuttigden.

Onze overstap op Guangzhou ging redelijk soepel, tot we bij de douane kwamen. In China moet je bij elk trein of metrostation je tassen door de x-ray machine doen. Iets wat wij als heel goed beschouwen, maar in dit geval werd dat irritant. We moesten allebei onze koffer open maken. Prima dacht Tom, laten we toch even zien dat we niks geks bij ons hebben. Dus hij legde zijn toilettassen op tafel en ritste ze open zodat ze het konden zien. We verwachtten niet dat de deo, deet en 2 bijna nieuwe rituals flessen in beslag werden genomen. De deo was bijna op en de deet half leeg, daar stonden ook labels op dat het vlambaar was. Op de rituals stond dit niet. Na een paar keer zeggen dat ze niet gevaarlijk waren werd Tom een beetje pissig. We vertelden dat we de halve wereld zijn rondgereisd met die rituals maar het hielp niet. Inmiddels was Tom er helemaal klaar mee dus die wilde weg gaan, ik probeerde het nog een keer en kreeg ze uiteindelijk mee. De aanhouder wint zeggen we dan maar.

Om een uur of 6 waren we op Shenzhen station. Vanaf daar metro genomen naar Futian Checkpoint. Daar gingen we de grens over naar Hong Kong. Verder weer metro en nog een metro, waarna we een bus moesten zoeken. Gelukkig spreken ze in Hong Kong prima Engels, dus werden we goed geholpen door een aantal mensen. Uiteindelijk waren we om 9 uur 's avonds in het hotel, pfffff.. We waren blij dat we er waren, maar doodop.

Klaar voor 7 nachten Hong Kong! Onze laatste bestemming in de reis. Hier vandaan zullen we naar Beijing vliegen, daar een nachtje slapen en dan de volgende dag met KLM vlucht CZ767 op 2 juni weer naar huis komen! Daar hebben we ook wel weer heel erg veel zin in.