Taiwan

Blog

Op de luchthaven van Taipei ging alles lekker snel, waardoor we na een lange dag richting het hotel konden. Na 50 minuten in de bus en een kwartier lopen waren we er, volgens Google Maps. We zouden er recht voor moeten staan, maar alles wat we zagen leek niet op de ingang van een hotel. Toen zagen we het ineens staan; queen hotel. Volgens een man moesten we rechtdoor de gang in. We liepen in deze gang langs zo'n 20 "storage lockers", maar ineens aan het eind van de gang een lift. We namen met een soort van argwaan en lage verwachtingen de lift naar de 4e verdieping waar de receptie was. Hey, dat ziet er al een stuk meer uit als een hotel. Het inchecken ging snel en het naar de kamer lopen nog veel sneller, de kamer zat namelijk ongeveer in de receptie. Toen de jongen de deur open deed van de kamer dachten we eeeeh is dit een grap? Het was letterlijk een kamer van 2.5m bij 3m waar een twijfelaar in was gepropt en verder was er niks. Inderdaad, ook geen wc, badkamer of een wasbakje. De jongen van het hotel zei in z'n beste Engels (其他噢給噢工作可錯過喔) dat de badkamer ergens verderop was. Het monster van lochTess was aanwezig als nooit tevoren. Inmiddels was het half 2 's nachts en hadden we dus geen zin meer om ook maar iets te doen.

Diezelfde ochtend om 8 uur werden we wakker na zo'n 6 uur op een houten plank. Volgens onze eigen nieuwe traditie zijn we gelijk weer weggegaan en hebben we 2 nachten bij een ander hotel geboekt. Eventjes in de Taiwanese taxi waar we voor het eerst in onze hele reis gordels om moesten. Het nieuwe hotel was top alleen konden we de kamer nog niet in, dus hebben we de spullen achtergelaten in het hotel en zijn we er maar op uit getrokken.

Onze eerste indruk van Taiwan: wat een rust! Niemand probeert je scooters, boottochtjes of andere troep te verkopen en in het hartje van Taipei waren er vrij weinig mensen te bekennen. Alsof je een rondje loopt in het centrum (huh?) van Limmen of Langedijk, ook niet zoveel mensen. Wat wel anders was dan onze Nederlandse dorpjes, was het feit dat er een toren van zo'n 550m hoogte in het midden stond genaamd Taipei 101. Uiteraard moesten wij daar wel even in om op de 89e verdieping (370m) een rondje te lopen. De liften brachten ons met een snelheid van 60 km/h in 35 seconden naar die verdieping. Je voelde het gebouw bewegen door de wind, wat Tom wel leuk vond, maar ik niet zo. Het uitzicht was mooi, maar redelijk beperkt omdat het mistig was.

Onder deze toren zat ook nog een winkelcentrum met zo'n 5 verdiepingen aan leuke winkels. Fijn voor mensen die graag shoppen en daar toevallig in de buurt zijn, maar zulke mensen zijn wij natuurlijk niet. Na de rest van de middag elke winkel te hebben bekeken die ze daar hadden, gingen we op zoek naar een plekje om te eten. Tess bezorgde mij bijna een hartaanval toen ze zij: OH MY GOD! Tom... Vapiano! Voor de mensen die het niet kennen: een relatief goedkoop Italiaans restaurant met de lekkerste carpaccio en pasta's ter wereld (denken we). In Berlijn en Amsterdam waren we al bij Vapiano geweest, maar Taipei stond nog niet op ons lijstje. Het bleek hier iets minder goedkoop te zijn, maar dat weerhield ons er niet van om ons helemaal vol te stoppen met bruschetta, carpaccio en pizza. Heerlijk.

Met onze buikjes rond, snel weer naar het hotel, want Formule 1 was weer op tv. Wat een race, gebeurde zoveel. Tom wilde wel even een samenvatting schrijven voor jullie, maar dat heb ik hem afgeraden. Graag gedaan. 's Avonds nog even opgezocht wat er allemaal te doen is in Taipei, maar er zat niet heel veel tussen wat ons interesseerde. Taipei heeft natuurlijk niet zo'n geschiedenis als Vietnam dat heeft en buiten dat waren er dus weinig interessante dingen.

We hadden besloten het nog even een dagje rustig aan te doen. Uiteraard waren de waszakken alweer aardig gevuld, dus besloten we om weer even een laundry service op te zoeken. De taalbarrière werd voor ons wel steeds duidelijker. Waar we in de andere landen best aardig terecht konden met Engels, had je hier mazzel als ze überhaupt 1 woordje Engels eruit kregen. Soms is het best grappig, maar als je echt iets wilt weten of kaartjes ergens voor wilt kopen kan het vrij irritant zijn. Niet dat wij Chinees kunnen behalve Ni Hao (hallo) en XieXie (dankjewel), maar toch. De hele dag hebben we weer een beetje rondgehangen in het centrum en lekker gegeten.

De volgende dag was het tijd om weer verder te reizen. Met de Taiwanese hogesnelheidstrein (300 km/h) waren we in 3 kwartier bij het station waar we eruit moesten. Vanaf hier met veel moeite en hulp van lokale bevolking de bus weten te vinden die ons naar Sun Moon Lake zou brengen. Zo'n 1,5 uur later kwamen we aan bij ons hotelletje. De aardige mevrouw van het hotel had ons een gratis upgrade gegeven naar een mooie en grote kamer. Het was al tegen etenstijd, dus gingen we op zoek. We hadden gelezen dat Sun Moon Lake aardig toeristisch was dus we dachten dat je er wel prima kon eten. Uiteindelijk zijn we bij een hotelrestaurant gaan eten voor onze eerste echte Taiwanese maaltijd. Niet echt een succes. Echt niet. Ik bespaar jullie de details. Dat missen we wel tijdens onze reis; in Nederland kan je in een stad overal kiezen uit restaurantjes waarvan je weet dat ze altijd wel iets lekkers te bieden hebben, in Taiwan niet. Het is natuurlijk ook een heel ander soort eten, maar we hebben al vaak genoeg meegemaakt dat het vlees niet goed of niet gaar is.

Gelukkig hadden we ontbijt bij het hotelletje, dus dat zal vast wel prima zijn. We kregen een bord met patat, pompoensoep en vlees voorgeschoteld... Feest. Gelukkig was er ook wat geroosterd brood met boter, dus dat was het ontbijt. Die middag hebben we een boot gepakt naar de andere kant van het meer. De omgeving was erg mooi, maar weer niet veel te doen voor ons. Mevrouw hoogtevrees wilde niet in de gondel, dus hadden we besloten vroeg te eten en wat te snacken mee te nemen voor 's avonds.

Maar waar? We vonden een themarestaurantje genaamd Carton King. Letterlijk alles was gemaakt van karton. De stoelen, tafels, bekers en ook het eten. Oh nee niet het eten, maar het had niet uitgemaakt, want opeten gingen we het toch niet. Tess had voor een soort van visplateau gekozen en ik voor spaghetti. Toen er een kartonnen pannetje op tafel kwam en een bak met ingevroren stukken vis werd ons al snel duidelijk dat we het zelf moesten koken. We hadden geen idee hoe lang iets erin moest en ook niet wat het was, dus ook deze maaltijd werd niet opgegeten. Mijn spaghetti was ook niet te vrete... ik bedoel eten, dus gingen we maar naar de overkant; Mos Burger. Ook geen succes, dus onze waardering voor Taiwan was qua eten nogal laag. Nog even snel naar de 7-eleven voor een flinke lading slecht eten en we konden naar het hotel. Hier hebben we de rest van de avond Netflix gekeken.

Die ochtend daarna hebben we het ontbijt maar even overgeslagen en zijn we met koffer en al de bus in gegaan naar de Starbucks, vanaf waar we een volgende bus moesten hebben naar het station. Wat een uitvinding, die Starbucks. De volgende hogesnelheidstrein bracht ons naar Kaohsiung, een grote stad in het zuiden van Taiwan. Vanaf daar zouden we de bus nemen naar een Buddha klooster, waar we ook zouden slapen. Uiteraard liep het weer eens niet zoals gepland. Bij aankomst op het eindstation wilden we natuurlijk buskaartjes kopen. Daarom ging Tom naar een ticket counter en kocht voor zijn gevoel 2 kaartjes naar Fo Guang Shan Monastery. Hij had het nog ingetypt op zijn telefoon zodat er geen misverstanden konden ontstaan. Na 50 minuten in de bus keken we maar eens op Google Maps om te zien waar we waren, waardoor we erachter kwamen dat we precies de verkeerde kant op gingen. Even naar de buschauffeur, die in het Chinees naar Tom begon te schreeuwen en ons niks duidelijk kon vertellen. Andere aardige mensen in de bus hebben ons geholpen, waarna de buschauffeur een briefje voor ons schreef in het Chinees zodat we goed terecht zouden komen. Er vanuit gaande dat de chauffeur de situatie had uitgelegd op dag briefje, stapten wij in de bus terug. Er werd lekker onvriendelijk naar ons geschreeuwd en we moesten weer 20 euro aftikken voor de terugreis... Tuuuuurlijk. Aardig chagrijnig gingen we terug naar de balie waar Tom de kaartjes had gekocht en na telefoongesprekken met half Taiwan kregen we al ons geld gelukkig terug. Inmiddels was het etenstijd dus hebben we de koffers in kluisjes op het station gedaan en zijn we naar het centrum van Kaohsiung gegaan om een tip van Stef op te volgen. We hebben gegeten bij Tasty. Het was inderdaad erg lekker en het smaakte nog lekkerder na al die gore maaltijden van de avonden ervoor.

Uiteindelijk gingen we dan toch richting het klooster met de bus en taxi. De kamer was op zich prima. Natuurlijk geen moderne tv etcetera, maarja wat verwacht je in een klooster. We waren doodmoe en wisten dat we de volgende ochtend om kwart voor 6 mee gingen doen aan de eerste bidsessie van de dag.

Na zo'n 4,5 uur slaap ging de wekker alweer. Snel een joggingbroek en een t-shirt aan en richting de hoofdzaal. Hier moesten we buiten in 2 rijen gaan staan. Wij gekleed in joggingbroek en shirt, zij gekleed in batman cape, jurk of vloerkleed (hoe je het ook wilt noemen). We kregen een Engels boekje met daarin de teksten die gezongen zouden worden en mochten in stilte naar binnen achter de anderen aan. De bidruimte was heel groot en er zaten 3 gigantische buddha's aan de voorkant van deze ruimte. Wij moesten achteraan staan. Heel vaak moesten we op onze knieën en buigen naar de Buddha's. Het was heel leuk om een keer mee te maken.

Om half 7 gingen we terug naar de kamer om nog even wat te slapen. Ik had inmiddels zoveel honger dat slapen niet meer ging lukken en ik ontbijt ging zoeken, Tess sliep rustig verder. Het ontbijt was in de pilgrims lodge, de plek waar alle inwoners van het klooster ook ontbijten. Ik werd gefascineerd bekeken toen ik binnenkwam en pakte maar 3 bolletjes met boter. Ik wilde net rustig gaan zitten toen 1 kaalgeschoren vrouw vroeg of ik bij hun wilde zitten. Weigeren was een beetje onaardig natuurlijk, dus ging ik zitten. Er zaten 3 vrouwen aan die tafel en allemaal kwamen ze uit Singapore, ze spraken dus Engels! Na een beetje uitgelegd te hebben hoe we hier terecht kwamen, vroeg 1 van de vrouwen of ze mij een kleine rondleiding mocht geven van 3 kwartier over het terrein. Ze heeft me allemaal mooie dingen laten zien en daar uitleg bij gegeven.

Hierna zijn we met de bus en alle koffers richting station gegaan. De treinen van taipei richting het zuiden zaten lang niet vol, dus ik dacht dat we niet hoefden te reserveren. Bij de ticketbalie bleek dat er nog maar 1 stoel vrij was voor onze rit naar Taitung... Het kwam er op neer dat 1 van ons de hele rit moest staan, voor dezelfde prijs uiteraard. Keuze hadden we niet echt, dus dat deden we dan maar. Omdat we het zielig vonden voor elkaar dat maar 1 iemand kon zitten zijn we allebei maar gaan staan. Nogal moe namen we de taxi naar een B&B. Door een hele vriendelijke man werden we ontvangen en naar de kamer gebracht. Hopend op een lekker bed, waren we niet echt blij verrast toen we erachter kwamen dat het bed weer zo zacht was als een stoeptegel. Moe als we waren, sliepen we wel de hele nacht.

Toen we wakker werden hadden we gewoon beurse spieren en botten, zonder te overdrijven. Een goede reden om naar 1 van Taiwan's mooie hot springs te gaan. De man van de B&B bracht ons naar het station, toen trein en daarna met de taxi. Ondanks dat het de bekendste hot spring van de regio zou zijn, kon de man het niet vinden en zijn we naar een andere hot spring spa gegaan. Dit zag er niet uit, dus besloten we maar weer terug te gaan. Tess werd het allemaal even te veel en begon zich te misdragen, waardoor ik haar de hele dag heb genegeerd haha. Op het station van Taitung besloot ik maar alvast tickets te kopen voor de volgende dag, in de hoop dat het nog niet vol zou zitten.
Ni Hao, ik wil graag 2 tickets naar Taipei voor de trein van 8 uur morgenochtend. - -Vol...
En die van half 11?
Vol... U kan wel om half 5 's ochtends? Eeeh... Heeft u niks laters?
Om half 7?
Ja doe maar...

Wat een feest. 's Avonds hebben we een maaltijdje gehaald bij de 7-eleven. Tom had Spaghetti bolognese en ik iets van mie met smerige saus.

In de trein van Taitung naar Taipei heb ik ongeveer de hele rit geslapen. Tom had een boek gedownload op z'n iPhone en is daar zoet mee geweest. 6 uur later kwamen we aan in Taipei. Met de metro nog even snel naar het hotel om de spullen te droppen en weer richting centrum. Ik was vastberaden om vol gas te shoppen, maar het lukte niet echt. Tot we bij de Nike store aankwamen natuurlijk. Alles was in Taiwan toch ietsje goedkoper dan in Nederland en aangezien ik SM&O ga doen aankomend jaar, kon ik dan net zo goed hier wat sportspullen inkopen. Zo gezegd, zo gedaan. Voor een lekkere maaltijd nog even naar Vapiano omdat Ik de overheerlijke carpaccio vorige week niet had gehad en daarna voor onze laatste nacht in Taiwan naar het hotel met een heerlijk zacht en groot bed. Verdiend. De volgende dag zouden we niet alleen vliegen, maar het was ook Toms verjaardag.

Toen ik wakker werd op mijn verjaardag, werd ik gefeliciteerd door Tess, maar zei ze ook dat ik nog even moest proberen te slapen. Heel stiekem sloop Tess de kamer uit en toen was ik alleen... Een half uurtje later kwam ze terug... Met een caramel macchiato en hele luxe en lekkere cupcakes! Dat was lief. Na een cupcakeje als ontbijt snel weer inpakken. Mooi op tijd met de metro naar het vliegveld om in te checken voor onze vlucht naar Shanghai. In 1,5 uur bracht Shanghai Airlines ons naar Pudong airport. Na 3km lopen kwamen we bij immigration, waar Tess het wel een beetje warm kreeg. Er hing een gespannen sfeertje daar en je hoopt toch altijd maar dat je visum in orde is aangezien ze in China zo streng zijn. Na een fototje en vingerafdrukscan mochten we het land in. Vanaf de luchthaven hebben we een Maglev trein genomen. Dit is een zweef-magneet trein die normaalgesproken 450 km/h gaat. Beetje jammer dat ie op die dag maar 300 ging. Maar goed, vanaf daar nog 2 metro's en 1 km lopen. Het is wel aardig te merken dat hier zo'n 23 miljoen mensen wonen. Waar je in singapore prima kans had om te zitten, heb je dat hier niet. Iedereen beukte er zo snel mogelijk in, wat al helemaal handig was met die megakoffers van ons. Toen we de laatste metro uit kwamen kregen we onze eerste indruk van de temperatuur: 17 graden... Koud. Niet dat dat heel erg was in een stad, maar het was wel even anders dan we gewend waren. Het hotel is opzich prima, niet veel ruimte, maar wel een lekker bed en goede douche. Omdat ik van mijn ouders geld had gehad om even lekker uit eten te gaan, gingen we naar een leuke tapas bar. We hebben heerlijk gegeten dus dankjewel papa en mama! Verder nog even rondgelopen in Shanghai, waar de sfeer erg gezellig is. In het centrum viel het redelijk mee met de drukte, al kwam dat misschien ook omdat het gewoon werkdagen waren.

Dat was het weer even voor deze blog. De foto's laten nog even op zich wachten aangezien het internet niet fantastisch is. We houden jullie weer op de hoogte!

Groetjes Tess en Tom