Bali, Gili & Lombok
Blijf op de hoogte en volg Tom
03 Mei 2016 | Taiwan, Taipei
Hier hadden we al zolang naar uitgekeken, mooie hotels en mooie stranden. Ook dit was weer strak plannen om de Formule 1 heen. Na een vertraagde vlucht hadden we niet genoeg tijd om eerst naar het hotel te gaan en daar de race te kijken, dus besloten we op de luchthaven bij de starbucks wifi af te tappen. De wifi bleek niet goed genoeg, waardoor we tegen een continu vastlopend beeld zaten aan te kijken. Laten we even proberen bij de Burger King zei Tess. Daar gelijk even een bizar smerig whopper menu gehaald, maar ook daar ging het niet lukken. Dan toch maar naar het hotel.
Na een half uurtje met de bluebird taxi kwamen we aan bij het hotel. Het zou 4-sterren zijn met 2 zwembaden en op een rustige locatie met 2 restaurants. Ten eerste zaten we precies aan de provinciale weg. Na het inchecken kwamen we in de suite. Een smerige badkamer, 2 tv’s die het allebei niet deden en een muffe lucht. Ik hoor Tess nog zeggen: Oke dit had ik niet verwacht, maar het komt wel goed want we hoeven hier alleen maar te slapen… Toen we de bordjes “pool” volgden kwamen we uit bij een soort van binnenplaats waar ooit een zwembad is aangelegd maar waarvan het water volledig groen was en de blikjes cola en ander afval rustig rond dreven. Dan maar op naar het andere zwembad. Dit zwembad was wel schoon, maar de ligbedjes zagen er niet uit. Verwende krengen als we zijn, hadden we besloten om op internet snel verder te zoeken naar een ander hotel. Sh*t, geen wifi in de kamer…
Na 2 uur in de lobby eindelijk een hotel gevonden wat ons wel wat leek. Nadat ik aan de receptie uitlegde wat we ervan vonden snapten ze er geen snars van, dus werd de manager aan de telefoon gehaald. Die met de argumenten “maar we hebben toch wifi in de lobby” en “je kan het zwembad boven toch gebruiken” ons nog probeerde tegen te houden, maar wij waren vastbesloten.. weg hier. Na weer 3 kwartier in de taxi kwamen we bij het Patra Jasa resort. 5-sterren, in de golfbuggy naar de kamer gebracht en fox sports op tv zodat we de race alsnog konden terugkijken. Dit was een flinke opluchting na zo’n rotdag.
De volgende 2 dagen werden doorgebracht aan het gigantische zwembad, op het strand en aan de pool bar.’s Avonds elke keer wat eten in Kuta, een gezellige badplaats vol met Australiërs. Zo werden de eerste bruintinten eindelijk een keer zichtbaar. De 3e dag op Bali hebben wij een tip van Sanne (Tom’s zusje) opgevolgd. We zijn naar Waterbom gegaan, het nummer 1 waterpark van Azië. Eerst voor opening nog even de zoveelste zak met vieze was afgeven en daarna samen met half Australië naar binnen. De hele ochtend hoefden we nergens in de rij te staan, in de middag misschien maximaal een kwartiertje, ideaal dus. Nadat we alle glijbanen hadden gehad, wilde Tess nog 23 rondjes in de Lazy River. Zo’n rondje waarin je rustig rond dobbert in je band. Nouja voor de meesten was het rustig, maar bij ons was het elke ronde weer een strijd wie de ander het meest nat kon krijgen door de waterstralen langs het parcours. We waren na deze dag helemaal uitgeput, maar het was wel erg leuk.
Hoewel Tess de volgende dag lekker uit kon slapen, kon ik dat niet. We hadden het in ons hoofd gekregen dat we een scooter wilden huren om een beetje Bali mee rond te scheuren. Aangezien geen van ons beide een Internationaal rijbewijs had aangevraagd van tevoren, moest ik mijn scooterrijbewijs halen op Bali… In een politiebureau 13km verderop… Omdat we het onzin vonden om weer een klein fortuin bij het taxibedrijf achter te laten, had ik besloten om 7 uur ’s ochtends op de fiets te stappen. Raar maar waar.
Na veel gekke blikken van mensen die nog nooit iemand hadden zien fietsen aangezien ze hier vanaf hun 4e levensjaar op een scooter rijden, kwam ik aan bij het politiebureau. Ik moest hier eerst een soort gezondheidscertificaat halen bij de dokter aan de overkant. Ik kon gelijk doorlopen naar de behandelkamer, waarna er een aantal zeer belangrijke en uitputtende testen bij mij werden gedaan. Als eerste werd mijn bloeddruk gemeten, ten tweede moest ik een kleurenblindheidstest doen op zijn telefoon, toen… Oh dat was het al. Nog even omgerekend 1,75 euro betalen, en ik kreeg mijn certificaat mee. In het politiebureau werd ik geholpen door verschillende mensen om de goede kamer te vinden. In deze kamer moest ik heel veel gegevens invullen, waarna een theorietest van 30 vragen volgde. Het was allemaal in gebrekkig Engels en enkele vragen waren als volgt:
1. Wanneer je wordt aangehouden door de Politie, dien je:
1. Het rijbewijs van een vriend te laten zien
2. Het rijbewijs van de eigenaar van de scooter te laten zien
3. Jouw rijbewijs en het kentekenbewijs van de scooter te laten zien.
2. Als je scooter er ineens mee stopt, wat doe je dan?
1. Je stopt midden op de weg en zet de gevarendriehoek neer.
2. Je gaat naar de zijkant en zet daar je gevarendriehoek neer.
3. Je zet je achterlicht aan.
Ik kan er zo nog een paar opnoemen die net zo makkelijk waren als deze. Zo ging ik er vrij snel doorheen en na zo’n 2 minuten zat ik bij vraag 9. Net toen ik het antwoord in wilde vullen trok een politieagente het blad onder m’n neus vandaan en begon ze de vragen voor mij in te vullen aan de hand van het antwoordmodel. De andere 4 politiemensen in de kamer vonden dit blijkbaar vrij normaal en lachten alleen een beetje. Nog even op de foto en toen was mijn pasje klaar. GESLAAGD!
Snel terug naar het hotel, want de 4e nacht in dat hotel was tevens de laatste. Die dag gingen we verder naar een ander hotel waar we nog 4 nachten zouden doorbrengen. Verwend door de luxe in ons vorige hotel, hoopten we op iets vergelijkbaar aangezien we een villa hadden geboekt. Het was wel oké, super was het niet. Gelukkig wel een prima zwembad, dus daar hebben we de rest van de dag doorgebracht.
Nu Tom zijn rijbewijs had gehaald, moesten we daar natuurlijk wel gebruik van maken. Daarom hadden we een scooter gereserveerd voor 3 dagen. Mevrouw Henselmans wilde natuurlijk wel in stijl achterop zitten dus werd het een rode Vespa Sport. Hij zou om half 11 ’s ochtends bij ons hotel worden afgezet. Tijdens het wachten werden Tom’s belletjes, whatsapps en e-mails genegeerd door de eigenaar, die wel online was op whatsapp, maar zijn berichten niet ging lezen. Achteraf zei ze dat het haar heel erg speet, maar dat het onmogelijk was om te antwoorden omdat ze haar telefoon niet bij zich had… dus… Inmiddels hadden we gebeld naar een ander bedrijf in Seminyak, die wel wat beschikbaar hadden, dus snel in de taxi daarheen. Hier stonden verschillende Vespa’s, maar we zijn toch voor de rode gegaan. Als je praktisch nooit scooter hebt gereden is het wel even wennen. Het verkeer is niet zo geordend als in Nederland natuurlijk, maar het feit dat ze ons eigenlijk een motor hadden meegegeven hielp daar ook niet erg aan mee. We hebben het niet uitgetest maar volgens ons haalt ie de 100 wel.
Die middag zijn we naar Ubud gereden. Deze plaats ligt tussen de rijstvelden en andere mooie natuur. Even wat gedronken en een kort bezoek aan het monkey forest. Inderdaad, hier zijn overal aapjes. brutale aapjes. We dachten even een tros bananen te kopen en die dan een beetje te verdelen aan verschillende apen. De eerste aap nam geen genoegen met gewoon 1 banaan, sprong op Tom en pakte de hele tros. Datzelfde gebeurde mij ook nog een keer waarna het ons beter leek om de tros bananen in de rugzak te doen en er telkens maar eentje uit te halen. Ook dit had een vrij grote aap snel door en die ging vol aan m’n rugzak hangen. Het zijn misschien niet de allergrootste dieren, maar ze blijven onvoorspelbaar en ze kunnen aardig bijten hadden wij begrepen.
Op de weg terug kreeg Tess toch wel erg veel zin in een frikadel speciaal, dus even op de wifi zoeken naar dit lokale gerecht. Al snel had ze het gevonden, dus op naar Seminyak. Omdat Tess al de hele dag achter op de mooie Vespa moet zitten en niet mag rijden kreeg ze alleen maar meer zin in die frikadel. Dus toen ze ontdekte dat ze geen frikadellen meer hadden kwam het monster van lochTess tevoorschijn. Gelukkig heb ik haar kunnen troosten door te zeggen dat we morgen echt een frikadel gingen eten. Na het eten voelde Tess zich totaal bedrogen en hoorde ik haar volgens mij even huilen achterop de scooter.
De dag erna hadden we besloten om 1 van Bali’s zogenaamde verborgen strandjes te bezoeken. Hoe verborgen kan het zijn als je het op internet zet, maar goed. Een strandje was hier zo’n 5 kilometer vandaan, maar de weg die google maps voor ons had uitgestippeld was zegmaar niet echt een weg. Toch vonden de lokale mensen hier niks raars aan, dus gingen wij er ook maar achteraan. Bovenaan de klif de scooter neergezet, waarna we zo’n 200 traptreden naar beneden moesten om bij het strand uit te komen. Het was een prachtig, klein en wit zandstrand met een heldere zee en weinig mensen. Hier hebben we ons wel vermaakt voor de rest van de dag. Naarmate het avondeten dichterbij kwam, begon ik weer steeds meer zin te krijgen in die Nederlandse hap. Toen we daar in een half uurtje heen waren gereden, werd er ook van alles besteld: Bitterballen, vlammetjes, kroket, frikadel speciaal, kibbeling, satéstokjes en friet. Ik snap dat jullie nu denken: wat een cultuurbarbaren… maar het was zo lekker om even een Nederlandse snack te eten nadat ze al zo’n 1,5 maand elke ochtend nasi goreng als ontbijt hebben klaarstaan voor ons. Met ronde buikjes weer terug naar het hotel.
Bij het hotel aangekomen zijn we gelijk naar de kamer gegaan, want zo’n dag op het strand lijkt heel makkelijk, maar eigenlijk is het heel erg vermoeiend.. ahum.. Moe en lui als we waren gingen we gelijk slapen. Nouja slapen… ware het niet dat er een of ander beest in onze kamer nogal gekke geluiden zat te maken. We schrokken wel een beetje omdat we geen idee hadden wat het was. Het beest was niet te vinden maar klonk nogal groot. De receptie stuurde zwaar geschut: 1 jongen van 14 gewapend met een spuitbus tegen muggen. Deze spuitbus spoot hij helemaal leeg in onze kamer, maar van het beest geen spoor. We werden toch maar even overgeplaatst naar een andere kamer. Toen we in de volgende kamer kwamen zagen we een beest zitten wat zo’n zelfde geluid maakte, het was een Gekko. Naast de Gekko met blond haar die naast me liep (Tess) hadden we er dus nog één in de kamer. Toen we het beest de kamer uitgejaagd hadden zijn we toch maar gaan slapen.
Inmiddels was het alweer onze laatste dag op Bali. We hadden besloten om een surfles te nemen van 2,5 uur bij Kuta Beach. Dit was echt heel erg leuk. Eerst kregen we uitleg op het strand over veiligheid en wat je allemaal moet doen in het water, maar na 15 minuten gingen we al het water in om het gewoon maar te proberen. Tess ging gewoon bij haar eerste poging maar even staan om even te laten weten dat ze heel stoer is… Bij mij ging het de 2e poging ook. Beginnersgeluk… Daarna toch maar even de adviezen opvolgen van de instructeurs, die erg veel tips gaven waar we veel aan hadden. Na een half uurtje hadden we het behoorlijk door en gingen we steeds grotere golven pakken. Sommige succesvol, sommige totaal niet. Inmiddels waren we wel behoorlijk verslaafd geraakt en vroegen we ons af waarom we dit niet de eerste dag hadden gedaan en voor de rest van de dagen een surfplank hadden gehuurd. Na een uur of 2 werkte de zee helaas niet mee en werden de golven steeds minder, dus moesten we eigenlijk stoppen. Nadat de instructeur ons met moeite uit het water had gesleept waren we toch behoorlijk moe van al die pogingen. Gili zou niet ideaal zijn om te surfen, maar in Taiwan gaan we kijken of het wel een keertje kan. De scooter moest helaas weer ingeleverd worden en we namen de taxi naar het hotel.
Bali was geweldig en we willen allebei zeker nog een keer (of 10) terug.
’s Ochtends om 7 uur werden we opgehaald in een busje van Bluewater Express. Deze “fast boot-maatschappij” zou ons van Bali naar Gili brengen. Hier hadden we allebei ook heel erg naar uitgekeken omdat ik Tess 4 nachten Gili als verjaardagscadeau had gegeven. met een 1200pk speedboot werden we in 2,5 uur naar Gili Trawangan gebracht. De kapitein stopte de boeg van de boot op het strand en vanaf daar moesten we over het strand naar de weg lopen. Aangezien er op Gili geen gemotoriseerd verkeer is gingen we met paard en wagen naar het hotel. Tess wist nog steeds niet welk hotel, maar ik wel. Ik had een Villa gehuurd met privézwembad om 4 nachten even lekker in te relaxen. De entree zag er allemaal mooi uit. Toen liepen we langs het zwembad naar de villa. Het zwembad zag er allemaal wat verouderd uit en er lagen allerlei bladeren in. De villa was ook lang niet zo groot en mooi als verwacht. Niet echt iets waar ik Tess mee wilde verrassen… Begrijp me niet verkeerd, het was een mooi hotel opzich, maar niet mooi genoeg voor het geld wat ik er aan kwijt was. Na een gesprekje met de receptie gingen ze ermee akkoord om 1 nacht in rekening te brengen. Zo zouden wij 1 nacht blijven en voor de overige 3 nachten een ander hotel zoeken. Teleurgesteld gingen we op zoek naar een ander hotel via booking.com en uiteindelijk hadden we een huisje gevonden op een resort wat er wel aardig uit zag. Die avond wilden we maar even een lekker drankje doen om deze dag te vergeten. Dit lukte aardig en we kwamen op een gegeven moment in “Club XL” terecht. Hier kon je drinken en tegelijkertijd spelletjes doen als 4-op-een-rij, beer pong en Jenga. Dan wel Jengastenen zo groot als bakstenen. Toen Tom zijn zoveelste Bintang biertje op had en ik mijn zoveelste cocktail, besloten we om maar eens een keer naar het hotel te fietsen. Het enige vervelende als je avonds rustig door Gili wandelt (of fietst) is dat de locals je aan alle kanten drugs proberen te verkopen. Dit was trouwens in Bali ook het geval.. De eerste keer dat het ons overkwam was toen we de fiets ergens parkeerden en we ineens achter ons hoorden: You want something my friend en dan een of ander snuivend geluid. Niet heel fijn op zich maar als je duidelijk NO zei waren ze snel weer verdwenen op zoek naar dronken Australiërs die het zeker wel kochten.
De volgende ochtend zijn we (Tom, ik en onze 2 katers) na het ontbijt weer met paard en wagen naar het volgende hotel gegaan. De receptie zag er leuk uit, maar dat hadden we eerder gezien. De vrouw bij de receptie begon met de volgende woorden: Er is helaas iets fout gegaan met de boeking van het huisje. Net toen wij de bevestiging binnenkregen van booking.com, hadden wij andere mensen de kamer beloofd… Wij dachten: Ah oh.. hebben wij weer.. Ze ging verder met haar verhaal: Daarom geven we jullie een gratis upgrade naar een villa met zwembad. Dat klinkt beter. Toen we de villa in kwamen viel onze mond open van verbazing. Dit was een flinke meevaller! Een hele groot woonkamer, een nog groter zwembad, een groot bed en een grote badkamer. Alles was groot. Zo hadden we toch nog onze mooie villa en waren we gelijk een stuk blijer. De villa had op 2 minuten fietsen een privéstrand, dus daar hebben wij de rest van de dag doorgebracht. We hadden bij een ander hotel op het strand gezien dat ze een soort van strandbioscoop hadden. ’s Avonds hebben we hier een heerlijke sappige vrouwenfilm (The other woman) gekeken onder het genot van een grote Bintang en popcorn.
De rest van de dagen werden gevuld met zonnen, zwemmen, zonnen en zwemmen. En zonnen en zwemmen. Daar tussendoor werd er vooral veel gegeten. Ook hebben we gesnorkeld. Heel erg leuk om al dat koraal en de prachtige vissen te zien. Het enige nadeel van snorkelen is dat je al snel iets dichterbij de vissen wilt, waardoor je snorkelpijpje helemaal volloopt met zeewater en je proestend boven water komt terwijl het water inmiddels uit je neus naar buiten komt. Dit gebeurde natuurlijk alleen bij Tom…
Helaas zat Gili er de 29e van April er al weer op en moesten we naar Lombok om daar een vlucht naar Taipei te pakken. Paard en wagen bracht ons weer naar de haven, waar we op de public ferry zouden gaan naar Lombok. Voor diegenen die de boot van Harlingen naar Vlieland of Terschelling in hun hoofd hebben, zo was de boot niet helemaal. Je kan de boot het best beschrijven als een veredeld vlot met 2 motoren erachter. Tom liep met 2 koffers op z’n schouders (1 van 15 kilo en 1 van 25 kilo, 3x raden van wie de zwaarste was) door het water naar de boot. In zo’n 20 minuten bracht deze boot ons naar Bangsal, lombok. Hier gingen we weer op zoek naar een bluebird taxi die ons naar het hotel bij de luchthaven kon brengen. 1,5 uur en zo’n 5 bijna ongelukken later kwamen we aan bij een prima hotel.
Na het ene nachtje werden we om 9 uur ’s ochtend naar de luchthaven gebracht. Een beetje vergelijkbaar met Schiphol, maar dan toch net anders. Het totaal aantal gates kwam neer op 4. Sommigen wisten er al van, maar een aantal ook nog niet: door een probleempje met het boeken van de tickets van Lombok naar Taipei via Kuala Lumpur, moest Tom een nieuw ticket boeken. Hij had precies dezelfde vluchten geboekt als ik had, maar omdat hij 120 euro goedkoper uit was als hij ze apart boekte, had hij dat gedaan. Bij de incheckbalie op Lombok bleek het onmogelijk (zucht) om zijn bagage door te labelen tot Taipei. Hierdoor zou hij op Kuala Lumpur zijn koffer op moeten halen en weer opnieuw in moeten checken. Ik had dit probleem niet, dus zouden we allebei in ons eentje op Kuala Lumpur airport onze weg naar de gate moeten vinden. Dit vond ik niet zo prettig. Nog minder fijn zou ik het vinden als Tom de overstap niet zou redden, waarvoor hij zo’n 2 uur had. Sta ik daar straks in m’n eentje in Taipei… Na zo’n 5 kwartier waren we keurig herenigd bij de McDonald’s om na 2 big mac menu’s en kipnuggets naar ons vliegtuig te gaan. We zaten lekker met z’n tweeën naast elkaar en zo’n 5 uur later kwamen we aan in Taipei.
We kunnen maximaal 150 foto’s uploaden op deze website, dus we zullen een aantal oudere verwijderen en weer nieuwe uploaden. Nog maar een maandje en dan komen we alweer naar huis, het gaat heel erg snel..
Groepjes Tess en Tom
-
03 Mei 2016 - 07:45
Karin :
Wat een leuk en uitgebreid verslag. Zo maak je nog eens wat mee. Gelukkig komt het iedere keer weer goed. Ja en nu nog maar 1 maand. Het gaat idd erg snel. Veel plezier op de volgende bestemmingen. Liefs Karin Jurriaan en Sanne -
03 Mei 2016 - 11:53
Cor En Jackie:
We volgen jullie met veel plezier. Het is tot op heden een erg mooie reis geweest. Leuke foto's trouwens ook. Nog 1 maand genieten. Veel plezier in Taiwan. Liefs Cor en Jackie. -
03 Mei 2016 - 16:48
Samson Hen:
Hee toppers, Wat een super leuk stukje weer kanjers, geniet van jullie. Beetje jammer van die tegenvallende hotels, maar dat lossen jullie weer prima op met elkaar. Mooi om te horen dat het goed met jullie gaat en nog heel veel plezier en geniet van jullie ervaringen.
Zie jullie snel,
groetjes Sam -
04 Mei 2016 - 09:46
Jente Henselmans:
Heeyy Tess en Tom,
Eindelijk is een mailtje van mij jullie dachten vast nou die is dood haha -
04 Mei 2016 - 09:50
Jente Henselmans:
Heeyy Tess en Tom,
Eindelijk is een mailtje van mij jullie dachten vast nou die is dood haha -
04 Mei 2016 - 09:51
Jente Henselmans:
Fack alles ik probeer t al 10x -
05 Mei 2016 - 20:14
Opa En Oma:
We hebben jullie verslag met veel plezier gelezen.
Wat hebben jullie inmiddels veel gezien en meegemaakt.
Jullie zijn nu in Taiwan en vliegen 9 mei naar China.
Ja we volgen jullie op de uitgebreide routebeschrijving van Tom,
met de atlas erbij.
Het is toch geweldig wat jullie allemaal beleven.
Wij zijn weer benieuwd naar jullie volgende verslag.
Nog heel veel genieten! liefs van ons.
Wat een leuke foto`s.
-
08 Mei 2016 - 20:36
Tante Annemarie:
HalloTom,
Als je dit leest ben je jarig: 22 al weer.
Veel plezier en geniet - samen met Tess - van jullie mooie reis.
Groetjes, tante Annemarie & ome Jacob natuurlijk ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley